καμιά φορά οι τσίχλες εκδικούνται

αν είναι μια δραστηριότητα που ειλικρινά μισώ από τα βάθη της καρδιάς μου είναι το κυνήγι

κι αν υπάρχει ένα είδος ανθρώπου που απεχθάνομαι είναι οι κυνηγοί

τους βλέπω τους χειμώνες που κατεβαίνω στα μέρη μου

ντυμένοι με πράσινες νιτσεράδες να κρύβονται μέσα σε θάμνους προκειμένου να στήσουν καρτέρι στα πτηνά του ουρανού,

που ξεκουράζονται στους βάλτους της περιοχής ή στα σύθαμνα,

που κάνουν μια μικρή στάση στα μακρινά τους ταξίδια προς το Νότο,

που πετάνε μεγαλόπρεπα σε σχηματισμούς γεμάτους χάρη ή σαν σύννεφο όλα μαζί ...



κι εν τω μεταξύ πυροβολούν ο,τιδήποτε πετάει ή περπατάει

γλάρους, πελεκάνους, γεράκια, αλεπούδες, κουνάβια ...

οπλισμένοι με καραμπίνες και σκάγια και αυτή την πρωταρχική βλαχιά του ανθρώπου που νομίζει πως όλα του ανήκουν

πως όλα είναι δικά του για να τα κυνηγήσει και να τα σκοτώσει

που δεν σκέφτονται πως με κάθε τσίχλα που σκοτώνουν μειώνουν τις πιθανότητες των παιδιών τους να δουν μια τσίχλα να πετάει και να κουρνιάζει μέσα στα φυλλώματα, να δουν ένα γεράκι να ανοίγει τα τρομερά φτερά του και να διαγράφει κύκλους στα στρώματα του αέρα, να δει τις αγριόπαπιες να κυματίζουν στο απέραντο γαλάζιο

βούρλα μέσα στα βούρλα σκορπάνε τον θάνατο και την καταστροφή

μερικές φορές ο θάνατος που σκορπάνε πέφτει στα κεφάλια τους

όταν έρχονται αντιμέτωποι με άλλους βλάχους

που δεν διστάζουν να σκοτώσουν 5 ανθρώπους επειδή τους πάτησαν το τριφύλλι

καμιά φορά το κάρμα είναι ακαριαίο

καμιά φορά οι τσίχλες εκδικούνται